Hoe de Koningsspelen mijn kind van slag bracht.
De balans blijft altijd kwetsbaar als je kinderen met autisme hebt. Soms heb je het idee dat alles helemaal lekker loopt en draait. Je maakt je geen zorgen, want het loopt op rolletjes. Het is stabiel.
En in ene is daar dan het moment dat er iets gebeurt en blijkt dat het toch minder stabiel dan je dacht/op hoopte.
Met mijn jongste gaat het eigenlijk best lekker. We hebben een heel strak ritme en als alles gaat zoals hij verwacht is er niets aan de hand. Zelfs zijn verjaardag een paar weken terug ging hartstikke goed. Allemaal routines, structuur en voorbereiding.
Woensdag kregen we een berichtje in de ouderapp van school. Zijn klas moest buiten blijven voor een activiteit. Geen idee waarvoor, maar hij raakt dan enigszins van slag. Waarom is dat? Wat gaan ze dan doen? Hoe lang gaat het duren? Dit geeft hem heel veel onrust.
Vervolgens bleek zijn juf van de do en vrij ziek te zijn. Dus gisteren thuis moest hij thuiswerken. Dat ging op zich wel goed (voor het eerst dat hij al zijn werk maakte thuis! Tijdens de lockdowns was dat een DRAMA!)), want dan hoefde hij tenminste niet naar school. Toch was het ritme anders en miste hij de voorbereidingen voor vrijdag, de Koningsspelen.
Vandaag zijn dus de Koningsspelen. Weer een hoop onduidelijkheden. Te beginnen met wat moet hij aan? Andere jaren was het altijd een korte broek. En nu? Hij liep echt even vast hierdoor. Zelfs toen wij het advies gaven van de lange broek met redenen, wist hij het niet zeker. Want "wat als...."
Het volgende punt was wat hij mee moest nemen. Was het echt alleen drinken? Mocht een tussendoortje wel of zou hij dat krijgen? Hij iwst het niet meer. Hetzelfde voor het groepje waar hij in moest en de juf (van een andere groep) waar hij zich moest melden. Hij wist het niet meer.
Op het sportveld krioelde het van de kinderen en moest er ook nog een dansje gedaan worden. Ik zag aan zijn koppie dat hij niet op zijn gemak was. Dat zal er vanmiddag wel uitkomen.
En broer en zus moesten vandaag naar een museum. Dit deden ze voor het eerst zelfstandig met het OV. Een treinreisje van 15 minuten heeft mijn dochter zo overprikkeld....
Zo zijn er deze week nog wat dingetjes voorgevallen die onduidelijk zijn. Kamp voor de oudsten, toetsweek en resultaten voor de oudsten, onduidelijkheid over baantje van zoon.
Dus soms denk je dat het allemaal stabiel en stevig is. Totdat er dingen veranderen. Dus nu kan ik nog even aan de slag. Kinderen vanmiddag opvangen. Kijken hoe we (voor de vakantie!) aan info kunnen komen. Het geeft niet. Ik ben het gewend en ik kan het! Maar heel soms vergeet je het even omdat alles een tijdje lekker liep, door de routines en structuur
Gelukkig is het zo vakantie! Kunnen we weer bijkomen. En uiteindelijk komt het altijd weer goed!
Herkenbaar?