Afgelopen week moesten mijn oudste 2 kinderen stage lopen. Een zogenaamde snuffelstage. Bij mijn zoon (ook ASS) ging dat erg gemakkelijk. Die doet het gewoon. Echt het type "gaan met die banaan en we zien wel.". Hij deed allerlei klusjes en alles verliep soepel. Ook het er heen gaan deed zonder moeite.
Bij onze dochter ging het wat moeizamer. Heel wat moeizamer. Bij het bedrijf waar ze begon lieten ze haar "zwemmen". Ze moest allerlei dingen doen, die niet paste bij de soort stage. Dat i.c.m. met haar ASS zorgde dus na de 1e dag voor een hele negatieve ervaring. Op donderdag (dag 2) hebben mijn man en ik er heel wat energie ingestoken. Contact met school, taxibedrijf en stagebedrijf, alternatieve stage en brengen. Uiteindelijk was de alternatieve stage een goede oplossing en heeft zij haar stage wel kunnen voltooien.
Deze situatie deed mij zo denken aan de periode dat deze 2 leukerds leerden fietsen. Na een vakantie gingen we weer oefenen met fietsen met dochter (toen net 4). Onze zoon ging ook mee. Echt fietsen deed hij nog niet. Voor dochter hadden we het kleine fietsje met zijwielen die omhoog stonden en haar grote fiets. Het fietsen ging weer even erg moeizaam. Terwijl ze het eerst gewoon beheerste, maar er hoefde maar iets te gebeuren (bijv, een nieuwe fiets) en het leek wel of we opnieuw konden beginnen. Mijn man en ik waren druk bezig met haar. En in ene zien we onze zoon (2,5) fietsen op het haar kleine fietsje (met e niet werkende zijwieltjes). Hij zag die fiets, was gaan zitten en was gewoon gegaan met die banaan.
Ik kan mij nog zo goed herinneren dat ik mij zo rot voelde. Dat hij dat zo in eentje had gedaan, zonder aanmoediging. Geen foto's of filmpjes. Waar het onze dochter zoveel moeite kostte (terwijl ze het wel kon) en wij met zijn tweeën haar moesten helpen. Deed hij het gewoon zelf.
En zo is het heel veel vaker gegaan. Hij doet het gewoon. Bij onze dochter hebben dingen vaak meer voeten in de aarde. Een situatie die gewoon zo is.
Maar pas na die stage kwam dit gevoel van deze fietssituatie weer zo naar boven. Ik ben naar hem toegegaan en heb eens even individueel verteld hoe ontzettend trots ik op hem ben. Het is ook nog maar een jongen met ASS van 13, ook al lijkt hij zo groot en zelfverzekerd. Het was voor mij even een echte eye-opener.
Dit is zoals het met "brussen" vaker gaat. Onbewust ben je veel vaker bezig met het kind met ASS. De andere kinderen schikken zich daar dan naar. Die proberen het wel zelf, vragen niet zo vaak om hulp of helpen altijd hun broer of zus met autisme. Ze lijken zich feilloos aan de situatie aan te passen.
Is dit herkenbaar voor jou?