Over hoe eenzaam jij je kunt voelen als ouder van een kind met ass.
In deel 1 vertelde ik dat jij als ouder van een kind met (een vermoeden van) autisme je eenzaam kunt voelen, doordat je weinig tijd en energie hebt voor sociale contacten. Ook dat jij vaak niet kunt deelnemen aan leuke activiteiten. In deel 2 wil ik graag een ander aspect belichten.
Een van de grootste factoren van de eenzaamheid die jij kunt voelen is "onbegrip". Als jij je niet begrepen voelt, zul je merken dat jij je alleen en eenzaam voelt.
Het leven met een kind met autisme is nu eenmaal anders. Behalve de gesprekken heb je te maken met vele aanpassingen en een gedragsstuk. Mensen om jou heen begrijpen dit niet altijd. Deze mensen kunnen familieleden zijn, maar ook vriendinnen, kennissen, collega's en schoolpleinmoeders.
Jij hebt veel gesprekken op school en instanties. Deze zijn meestal heftig en je kunt er echt wel even kapot van zijn, en op zijn minst heel moe. Hierdoor heb je misschien wel helemaal geen puf voor een die kop koffie bij de buurvrouw. Als jij afzegt is al meteen duidelijk dat je dit niet dank wordt afgenomen. Misschien schraap je al je energie bij elkaar en ga je er wel heen. Jij vertelt dat je zo moe bent en legt uit wat voor een gesprek je hebt gehad. De buurvrouw reageert op een manier, waardoor jij zeker weet dat ze jou niet begrepen heeft. Zij moest namelijk pas ook op school komen, want haar zoon kende de tafel van 8 en 9 nog niet, en het was niet eens een rapportgesprek.
"Zij had vorige week nog zo'n situatie dat haar kind boos werd omdat het geen chips mocht kopen."
Jouw tante is jarig en geeft een feestje waarvoor de hele familie en al haar vrienden zijn uitgenodigd. Je weet dat er harde muziek wordt gedraaid, dat er heel veel mensen komen, dat iedereen door elkaar heen beweegt. Kortom een situatie die met jouw kind met autisme niet te doen is. Dat wordt een overprikkeld kind binnen 10 minuten. En dan nog maar niet spreken over de spanning vooraf en achteraf. Jij geeft netjes van te voren aan dat je niet kunt komen, maar dat je natuurlijk wel op een ander rustig moment een keer een kop thee wilt komen drinken. Jouw tante begrijpt het niet. Jij moet jouw kind niet zo de baas laten spelen. Jij bent de moeder en bepaalt dat jullie wel komen. Jouw tante is zwaar teleurgesteld. Jij voelt je weer eenzaam, want ze begrijpt het (weer eens) niet.
Jij staat bij het schoolplein en raakt in gesprek met de moeder naast je. Ze vraagt hoe het gaat, en jij zegt dat het niet zo lekker gaat. Je vertelt over de meltdowns van jouw kind. Meerdere keren per dag de laatste weken. De schoolpleinmoeder geeft aan dit erg vervelend is, want zij had vorige week nog zo'n situatie dat haar kind boos werd omdat het geen chips mocht kopen. En daar is weer het onbegrip.
Helemaal vervelend is het als jouw (ex)partner, moeder, zus of beste vriendin de situatie niet begrijpt. Dat ze denken dat jij iets niet goed doet of dat ze de situatie bagatelliseren. Er wordt gezegd dat jouw kind dat nooit bij hun doet, of dat het kind van die en die ook wel eens iets heeft gedaan.
Deze situaties zijn erg vervelend om mee te maken. Iedere keer krijg jij te maken met vervelende opmerkingen. Jij voelt je onbegrepen, kan aan jezelf gaan twijfelen en voelt je vooral eenzaam. Er is niemand die het herkent. Je voelt je heel alleen in deze situatie.
Wat jou kan helpen in een situatie als deze is op zoek gaan naar lotgenoten, want jij bent niet alleen. Je hebt alleen de juiste mensen nog niet gevonden. Een andere optie is om met iemand, bijv. een coach (me!) te gaan praten. Zo kan jij jouw hart luchten en kom jij er achter dat je niet alleen bent en voel jij je eindelijk eens begrepen.
Luister ook eens naar de podcast #38 over eenzaamheid