Hoe jij je als ouder van kind met ASS eenzaam kunt voelen.
Iedere ouder zal zich in de eerste jaren, de zogenaamde tropenjaren, wel eens eenzaam voelen. Vriendinnen die in een ander stadium zitten. Mensen die werken op de dagen dat jij thuis zit. Je leeft voor jouw kindje(s) en met een beetje geluk kom je aan jouw relatie toe. Je werkt en zorgt en hebt even geen energie voor allerlei sociale dingen. Je kunt je dan soms ook wel even eenzaam voelen. Meestal krabbel je hier weer uit na een paar jaar. Je gaat weer op een sportclubje, spreekt weer vaker af met (nieuwe) vriendinnen.
Als ouder van een kind met (vermoeden van) autisme, maak je natuurlijk ook die eerste tropenjaren mee. Alleen krabbel je er daarna niet meer zo makkelijk uit. Als je een kind met autisme hebt, komt vaak die energie en tijd voor sociale contacten niet meer zo makkelijk terug. Naast het standaard zorgen voor jouw kind(eren) en werken, komt er zo'n pak extra zorg jouw kant op. Je hebt zo vaak intensieve gesprekken die je helemaal leeg trekken. Gesprekken op school en bij instanties. En altijd gaan ze over jouw kind en gezin. Na zo'n gesprek kun jij je echt leeg voelen en heel moe zijn. Je hebt dan echt geen puf om 's avonds nog iets te doen.
"Uiteindelijk zul je merken dat je niet eens meer gevraagd wordt voor een kop koffie, een verjaardag of een uitje. Ze weten dat je toch niet mee gaat."
Een ander aspect is dat jouw sociale wereld ook gewoon veel kleiner is geworden. Met een kind met autisme kun je nu eenmaal niet vaak spontaan dingen doen. Hele drukke activiteiten, zoals een verjaardag of een pretpark hoef je al helemaal niet te proberen. Je zult dus vaak moeten afzeggen. Ook kan het zijn dat jouw kind bepaald gedrag vertoont waar anderen moeite mee kunnen hebben. Uiteindelijk zul je merken dat je niet eens meer gevraagd wordt voor een kop koffie, een verjaardag of een uitje. Ze weten dat je toch niet mee gaat. Zo wordt jouw wereldje steeds kleiner en kleiner....
Als je na een intensieve dag eindelijk op de bank ploft, al dan niet in joggingbroek, en je wilt eens lekker met iemand kletsen, merk je dat er eigenlijk nog maar weinig mensen over zijn. Dat doet pijn en maakt je verdrietig. Je voelt je eenzaam....
(lees ook deel 2 over een ander aspect van de eenzaamheid die je kunt voelen met een kind met ASS of luister naar podcast #38.